Gdy w 1904 r. spod rusztowań odsłoniła się odnowiona fasada dawnej centrali Cedergrena przy Zielnej 37 (wtedy 35) zachwyt przechodniów wzbudziła solidnie zaprojektowana, elektryczna fasada. Od cokołu po gzyms wyłożona została jasnym, szwedzkim wapieniem z Gotlandii. Dziś to wyjątkowo cenny zabytek. Zachowane na nim ślady po pociskach mówią o burzliwej historii gmachu, a pochodzący z Szwecji kamień jest pamiątką po ponad stuletniej obecności Ericssona na Zielnej. Złoża, z którego pochodzi dawno przestano eksploatować.
Zielna - miejsce symboliczne dla firmy Ericsson
Przyznanie w 1902 roku H.T. Cedergrenowi pozwolenia na przebudowę sieci telefonów Bella na system stacji centralnej zaowocowało decyzją o budowie nowej centrali wykorzystującej technologię Larsa M. Ericssona. Tym razem wybór padł na posesję przy Zielnej 37, położoną zaledwie kilkadziesiąt metrów od centrali na Próżnej. Miejsce nadawało się znakomicie. Od ulicy posesje oddzielał płot, za którym znajdował się pusty plac otoczony z trzech stron oficynami. Budowę zaczęto prawdopodobnie w 1903, a ukończono jesienią 1904 roku. Uroczystego otwarcia centrali dokonano16 listopada 1904r.
Projektantem był Izaak Gustaw Clason profesor Politechniki Sztokholmskiej, zaś na miejscu budowę realizował warszawski architekt Bronisław Brochwicz-Rogóyski znany z dużego poczucia humoru. On taż musiał być autorem przynajmniej części projektów wykonawczych. Układ wnętrz i pokoi został wskazany przez samego inwestora: Henrika Tore Cedergrena.